داستان صوتی 1 - سطح پیشرفته

لباس جدید پادشاه
The King’s New Clothes

راهنمای مطالعه

برای کسب بهترین نتیجه ابتدا یک بار داستان رو بدون مشاهده متن گوش کنین. برای بار دوم همزمان با گوش کردن به داستان متن انگلیسی رو مطالعه کنین. نهایتا در صورت نیاز به ترجمه فارسی مراجعه کنین.

متن انگلیسی داستان

Once upon a time, there was a king who was obsessed with his appearance. Rather than worrying about the finances of his kingdom, or training his soldiers for war, he instead spent hours dreaming about clothes. He spent all the kingdom’s spare income on new clothes, and his wardrobe was so big that it was practically another country in itself. He never visited the theatre or went hunting, except to show off a new outfit, and instead of the words ‘the King is in council,’ the phrase ‘the King is in his wardrobe’ was regularly heard.

So the people of the kingdom wore old dirty clothes, with no hope of comparing to the King’s fine outfits, the soldiers were left with sticks and rusty swords for weapons, and the King’s council did all the ruling for him. This worked out quite well, as the council knew far more about ruling a kingdom than the King had ever shown an interest in. Things ran smoothly, more or less, until one dark day…

A pair of brothers came to the castle, claiming to be skilful weavers. In fact, these men were no weavers, but tricksters. However, as soon as the King heard that there were weavers in the castle, he demanded to see them.

‘My dear king,’ said the first brother. ‘We have travelled through the whole country, and we have heard all sorts of stories about your fantastic outfits.’

‘You have?’ said the King, satisfied that his efforts were being seen. ‘How wonderful.’

‘We have a proposal,’ said the second brother. ‘We wish to weave you a beautiful outfit, so that your fame might spread not only to our kingdom, but to the whole world.’

‘The whole world!’ said the King. ‘Why, that would be a wonderful idea, wouldn’t it?’

He turned to his council, who seemed less thrilled by this idea.

‘If the other kings and queens hear that I have such an outfit, they will think we are rich, to spend money on such things. They will surely not attack us.’

‘It will not just be great!’ said the first brother. ‘It will be magical. We can weave a magic thread that is only visible to those who deserve to see it. Anyone who is stupid, or unfit for office, will not be able to see the thread.’

The King was delighted by this. What a brilliant idea! Not only would his outfit make him famous around the world, it would allow him to see which of his men were unfit for office, and distinguish between those who were wise and those who were foolish.

‘I will waste no time!’ said the King. ‘Tell me, what do you need to create this wonderful outfit?’

So the tricksters asked for two huge bags of silk and gold, and a room to work in. There, they set up two great looms, and got down to pretending to work. They did not put any silk or gold into the looms, instead hiding it in their own bags, but they moved their hands through the air as if they were preparing the looms. Then, they worked the machines, making a great deal of noise and capturing much of the castle’s attention, even though the looms were quite empty.

A few days later, the King wished to know how the two weavers were getting on. He had been inspired by his morning visit to his wardrobe. Amongst the rows of beautiful clothes, he found one outfit which was being eaten by moths. Furious, the King declared that all moths in the kingdom must be killed, and that anyone who failed to kill a moth would face death themselves.

After calming down, the King realised that there might not just be moths in his wardrobe, but ‘moths’ in his council as well—men who seemed good and wise, but in reality were eating away at the kingdom. So what better time to send his council to view the outfit in progress? The weavers’ magic thread would soon tell if his men were unfit for office.

First, he sent his minister to check up on the weavers. The minister walked in confidently, sure that he would see the cloth without difficulty. However, he immediately found himself standing in front of an empty loom, with the two weavers working away on the other side.

‘My God!’ thought the minister. ‘Can it be that I am stupid? No, but in that case, I must be unfit for office.’

‘Dear minister!’ cried the brothers, pausing their work. ‘Thank you for coming and checking on us. Come closer, so you can see the cloth better.’

The minister walked forward, pretending to stare at the cloth.

‘Tell us, do you like this design? And what about these colours?’

They spoke for a long time about the details of the cloth, making up technical names for things, and asking what the minister thought. He merely nodded and said that he thought they were beautiful, and, to make sure they did not realise his lie, he asked for the names of the patterns and colours, so that he might tell the King.

‘Oh, and before you go!’ said the brothers, just as the minister was leaving. ‘Could we have more silk and gold? We are running out quite quickly.’

So the minister gave the message to the King, who gave more silk and gold to the tricksters, which went straight into their own bags.

Satisfied that his minister was fit for office, the King sent an adviser to check a few days later. The adviser was just as confident of his ability to see the magic thread, and when he stepped into the room and saw the empty loom, he was gripped with panic.

‘If I tell the King the truth, I will surely lose my head!’ he thought.

So he made sure to stare at the loom, and spoke loudly of how beautiful the cloth was, and how he must tell the whole city about it. The weavers asked him plenty of questions, pretending to be deeply concerned about the quality of the outfit, finally asking for more silk and gold as the adviser was leaving.

The adviser did indeed announce the news of the magic cloth to the city, and rumours spread fast. Everyone was waiting excitedly to see the outfit, so that they might distinguish which of their neighbours were foolish or unfit for office.

Finally, the King decided that his moth-killing plan could wait, as he was eager to see the cloth himself. He went to the weavers’ room with his council, and naturally, all they saw were empty looms, but nobody dared say a word in front of the King.

The King himself was quite shocked when he could not see the cloth.

‘Does this mean I am not fit to be king?’ he wondered. ‘But how can it be? I have ruled so well all my life! But I wonder… My council has always done most of the work. And isn’t that the job of a king, to be a figure for the people to admire, whilst the carefully-selected council does all the work? I must not speak a word of this, or the kingdom will fall apart.’

So the King said the cloth looked wonderful, and clapped the weavers on the back, and told them he would give them as much silk and gold as they needed—and more! The rest of the council laughed and smiled along with him, all commenting on the delightful colours and patterns, although each person seemed to mention a different colour.

‘Yes, yes, you have done a most excellent job,’ said the King. ‘In fact, we must hold a parade! There, we will show off the new outfit, and afterwards you will be knighted.’

The tricksters’ mouths fell open.

‘What an honour, to be knighted!’ they cried. ‘Our king is too kind.’

The night before the parade, the weavers stayed up working, burning hundreds of candles and running the looms until their fingers bled. Then they pulled off the cloth, cut it with scissors and sewed it with needles, although of course all they were really doing was cutting and sewing air.

In the morning, the tricksters came before the King, holding up the pieces of invisible clothing one by one.

‘Here are your new trousers, my king!’ they said, and they helped the King into his invisible trousers.

‘Here is your new scarf, my king!’ they said, and they helped the King into his invisible scarf.

‘Here is your new cape, my king!’ they said, and they helped the King into his invisible cape.

‘The thread is so light that you will not even feel it,’ they explained.

‘Why, it is as light as air!’ the King cried.

The weavers took the King in front of a mirror, where he stood completely naked, but they looked him up and down as if examining a fine piece of clothing, commenting on how excellent he looked.

‘Ah, but there is one problem!’ said the tricksters. ‘Someone will need to carry your train.’

So the King ordered some of his men to stand behind him and carry his train, but of course they were just holding air.

The parade began, and all the people of the city pushed into the streets and leaned out of windows to see the King’s new clothes. Of course, there was really nothing to see, but nobody wanted to admit to being stupid or unfit for office, so the people cried out about how wonderful the King looked.

Finally, a young girl saw the King, and she could not understand what everyone was talking about.

‘But he’s naked!’ she said, pointing. ‘The King is naked!’

The little girl’s words spread like an illness, and like moths to a flame, the people all began to comment on the King’s new clothes, or rather, the lack of them.

Soon, comments turned to laughter, and people began to openly make fun of the King.

‘It does not matter,’ he thought to himself. ‘So the people of the city are stupid. What a surprise. I know I look excellent.’

When the parade was over, the King returned to his castle to find the weavers and knight them. But the two tricksters were nowhere to be found.

‘Hello? Where have those two gone?’

They had disappeared the moment the parade had started, taking all their silk and gold with them.

And so the King stood, naked, in the middle of his castle, never having felt so stupid in his life.

ترجمه فارسی

روزی روزگاری، پادشاهی زندگی میکرد که برای ظاهرش اهمیت فراوانی قائل بود. او بجای این که نگران امور مالی قلمروی خود باشد و سربازان را برای میدان نبرد آماده کند، ساعت ها به خیال پردازی درباره لباس هایش مشغول میشد. تمام درآمد حکومت خرج خرید لباس های نو میشد و اتاق لباس های او میتوانست به تنهایی کشور جداگانه ای باشد. او هرگز برای رفتن به شکار یا تماشای نمایش ها از قصر خارج نمیشد، مگر در مواقعی که قصد داشت لباس هایش را در معرض نمایش بگذارد و معمولا شنیده میشد که پادشاه به جای حضور در شورا، بیشتر وقتش را در اتاق لباس هایش میگذراند.

بنابراین مردم این سرزمین لباس های کثیف و رنگ و رو رفته ای به تن میکردند که با لباس‌های پادشاه قابل مقایسه نبود. سربازان از نیزه و شمشیرهای زنگ زده به عنوان سلاح استفاده میکردند و شورای پادشاهی به جای او حکومت میکرد. از آنجا که اعضای شورا در اداره حکومت نسبت به پادشاه از آگاهی بیشتری برخوردار بودند، کم و بیش همه چیز به خوبی و خوشی پیش میرفت.

تا اینکه روزی دو برادر وارد قصر شدند که ادعا میکردند خیاط های ماهری هستند. اما در حقیقت این دو مرد حقه باز هیچ چیز درباره خیاطی نمیدانستند. با این وجود، پادشاه که پی برده بود دو خیاط ماهر به قصر آمده اند، خواست با آن ها ملاقات کند.

برادر اولی گفت: «سرور عزیزم، ما قصه های فراوانی درباره لباس های شگفت انگیز شما شنیده ایم و از آن سوی سرزمین آمده و به خدمت شما رسیده ایم.»

پادشاه که میدید بلاخره تلاش هایش به ثمر رسیده اند با رضایت خاطر گفت: «که اینطور؛ چقدر عالی.»

برادر دوم به حرف آمد: «سرورم، برای شما پیشنهادی داریم؛ ما قصد داریم لباس زیبایی برای شما بدوزیم تا آوازه شما را به گوش مردم این سرزمین و حتی تمام جهانیان برساند.»

پادشاه گفت: «تمام جهان! چه فکر شگفت انگیزی! اینطور نیست؟»

پادشاه به اعضای مجلس پادشاهی نگاهی انداخت؛ به نظر نمیرسید که آنچنان تحت تاثیر این ایده قرار گرفته باشند.

پادشاه ادامه داد: «اگر آوازه این لباس به گوش پادشاهان و ملکه های سایر سرزمین ها برسد، تصور میکنند که ما ثروت فراوانی داریم و قطعا دیگر شهامت حمله کردن به ما را نخواهند داشت.»

برادر اولی گفت: «این لباس نه تنها معرکه خواهد بود، بلکه قدرتی جادویی نیز خواهد داشت. ما برای دوختن لباس از نخی جادویی استفاده میکنیم که تنها افراد لایق قادر به دیدن آن هستند. افراد نادان و بی کفایت نمیتوانند این پارچه را ببینند.»

پادشاه بسیار شادمان بود. چه ایده هوشمندانه ای! این لباس نه تنها پادشاه را درتمام جهان به شهرت میرساند، بلکه به او اجازه میداد که افراد بی کفایت و نادان را شناسایی کند.

پادشاه گفت: «نباید وقت را تلف کرد. برای دوختن این لباس شگفت انگیز به چه چیزی نیاز دارید؟»

دو مرد حقه باز دو کیسه بزرگ پر شده از پارچه های ابریشمی و طلایی و اتاقی برای خیاطی طلب کردند. سپس، دو دستگاه بافندگی بزرگ را در اتاق راه اندازی کرده و در ظاهر مشغول خیاطی شدند. آنها پارچه های ابریشمی و طلایی را در کیسه های خود مخفی کرده و از آنها استفاده نمیکردند، اما دست هایشان را به گونه ای در هوا حرکت میدادند که گویی مشغول آماده سازی بافندگی هستند. سپس، دستگاه های خالی به کار افتادند و چنان صدایی تولید میکردند که توجه تمام قصر را به خود جلب کرده بودند.

چند روز بعد، پادشاه که به بازدید صبحگاهی از اتاق لباس هایش رفته بود، تحریک شده و تمایل داشت که سری به دو خیاط بزند. آن روز در میان ردیف های بی شمار لباس هایش به لباسی برخورد که بید آن را خورده بود. پادشاه خشمگین شد و دستور داد که تمامی بیدهای سرزمین باید کشته شوند و هرکس که در کشتن آنها کوتاهی کند به مرگ محکوم خواهد شد.

پس از این که خشم پادشاه اندکی فروکش کرد، با خود اندیشید که شاید این بیدها تنها در اتاق لباس هایش وجود نداشته‌‌ و به شورای پادشاهی نیز راه پیدا کرده باشند – مردانی که خوب و دانا به نظر می آیند، اما در حقیقت حکومت او را ذره ذره جویده‌اند. پس پادشاه زمان را غنیمت شمرده و مشاوران اش را یکی پس از دیگری برای بازدید از لباس در دست دوخت به داخل اتاق فرستاد. به زودی نخ های جادویی این دو خیاط افراد بی کفایت را رسوا خواهند کرد.

پادشاه ابتدا وزیر را به اتاق فرستاد تا شرایط را بررسی کند. وزیر با اعتماد به نفسی مثال زدنی وارد اتاق شد و اطمینان داشت که بدون هیچ مشکلی پارچه را خواهد دید.‌ اما وزیر خود را در حالتی یافت که روبروی یک دستگاه بافندگی خالی ایستاده است و در سمت دیگر، خیاط ها مشغول به کارند.

وزیر به فکر فرو رفت: «پروردگارا! یعنی من نادانم؟ نه، اگر اینطور باشد من فرد بی کفایتی هستم.»

دو برادر دست از کار کشیده و فریاد زدند: «جناب وزیر! ممنونیم که به ما سر زدید. لطفا نزدیک تر بیایید تا بتوانید پارچه را بهتر ببینید.»

وزیر در حالی که تظاهر میکرد به پارچه خیره شده است، جلوتر رفت.

«دوست داریم نظر شما رو درباره طراحی و رنگ پارچه بدانیم.»

دو برادر با سرهم کردن اصطلاحاتی تخصصی برای مدتی طولانی درباره جزئیات پارچه صحبت کرده و نظر وزیر را درباره آن میپرسیدند. او تنها سری تکان میداد و از زیبایی لباس تعریف میکرد و برای این که مطمئن شود دو خیاط به دروغ های او پی نمیبرند، سوالاتی درباره الگوها و رنگ های به کار رفته در پارچه میپرسید تا دست خالی به نزد پادشاه برنگردد.

دو برادر گفتند: «قبل از این که تشریف ببرید میشه درخواستی از شما داشته باشیم؟ پارچه های طلایی و ابریشمی در حال تمام شدن هستند. امکانش هست پارچه بیشتری در اختیار ما قرار بدید؟»

وزیر درخواست آنها را با پادشاه در میان گذاشت. پادشاه پذیرفت و پارچه های جدید مستقیم وارد کیسه های دو حقه باز شدند.

پادشاه که خیالش از با لیاقت بودن وزیر راحت شده بود، یکی از مشاورانش را برای بازدید به اتاق فرستاد. مشاور به قدری از دیدن نخ های جادویی مطمئن بود که وقتی وارد اتاق شده و با دستگاه های خالی مواجه شد، وحشت شدیدی گریبانش را گرفت.

با خود فکر کرد: «اگر واقعیت را به پادشاه بگویم سرم را به باد داده ام.»

پس تصمیم گرفت به دستگاه بافندگی خیره شود و با صدای بلند درباره زیبایی لباس صحبت کند و بگوید: «باید تمام مردم شهر را از وجود چنین لباسی باخبر کرد.» دو خیاط که تظاهر میکردند به شدت نگران کیفیت لباس هستند، از مشاور سوالاتی پرسیدند و در نهایت درخواست کردند که پارچه های ابریشمی و طلایی بیشتری در اختیارشان قرار بگیرد.

مشاور داستان لباس جادویی را برای تمام شهر بازگو کرد و شایعات به سرعت در همه جا پراکنده شدند. تمام مردم با هیجان فراوان منتظر دیدن لباس پادشاه بودند تا بتوانند همسایه های نادان و نالایق شان را شناسایی کنند.

سرانجام، پادشاه که چشم انتظار لباس تازه اش بود، تصمیم گرفت که برنامه نسل‌کشی بید‌ها را به تعویق بی اندازد. پادشاه به همراه تمام اعضای مجلس به اتاق دو خیاط رفت و طبیعتا همه آنها با دستگاه های خالی روبرو شدند، اما کسی جرأت حرف زدن در مقابل پادشاه را نداشت و پادشاه نیز که نتوانسته بود لباس را ببیند، سر جایش منجمد شده بود.

پادشاه به فکر فرو رفت: «یعنی من لایق پادشاهی نیستم؟ چطور ممکن است؟ من در تمام عمرم به خوبی حکومت کرده ام. اما شاید… شورای پادشاهی بوده که بیشتر کارها را به سرانجام رسانده. مگر اینطور نیست که پادشاه باید ظاهری داشته باشد که مردم او را ستایش کنند و اعضای شورا که با دقت فراوانی انتخاب شده اند، سایر وظایف را به عهده بگیرند؟ اگر در این باره حرفی بزنم، حکومت سقوط خواهد کرد.»

پادشاه تصمیم گرفت که از این لباس شگفت انگیز تعریف کند و سپس، دستانش را بر شانه های دو خیاط گذاشت و به آنها وعده داد که میتوانند از تمام پارچه های ابریشمی و طلایی موجود استفاده کنند. تمام اعضای شورا به همراه پادشاه شروع به خندیدن کرده و نظرات شان را درباره طرح و رنگ های شاد پارچه بیان میکردند؛ البته اینگونه به نظر میرسید که هرکس به رنگ متفاوتی اشاره میکند.

پادشاه گفت: «بله، بله، نتیجه کار شما بی نظیر است. باید یک مراسم رژه باشکوه برگزار کرده و از این لباس رونمایی کنیم؛ همچنین لقب شوالیه را به این دو برادر اعطا خواهیم کرد.»

دو حقه باز با دهانی که از تعجب باز مانده بود فریاد زدند: «باعث افتخار ماست که لقب شوالیه را از دستان پادشاه مهربانمان دریافت کنیم.»

شب قبل از مراسم، دو خیاط تا صبح بیدار مانده، صدها شمع روشن کرده و به قدری با دستگاه های بافندگی کار کرده بودند که از انگشت هایشان خون میچکید. سپس، پارچه را با قیچی بریده و با استفاده از سوزن هایی شروع به دوختن لباس کردند؛ البته همانطور که میدانیم آن دو مشغول دوخت و دوز هوا بودند.

صبح روز بعد، دو برادر حقه باز زودتر از پادشاه به محل مراسم رفتند و در حالی که لباس های نامرئی را در دست گرفته بودند، به حرف آمدند: «سرور عزیز، شلوار و شال و شنل جدید شما آماده است. این پارچه به قدری سبک است که حتی متوجه وجود آن نخواهید شد.» و به پادشاه کمک کردند تا لباس های نامرئی اش را بپوشد.

پادشاه گفت: «جل الخالق! این لباس به سبکی هوا است.»

دو خیاط پادشاه برهنه را به جلوی آینه بردند، سر تا پای او را برانداز کرده و درباره ظاهر فوق العاده‌‌اش صحبت میکردند.

دو برادر حقه باز گفتند: «سرورم، مشکلی وجود دارد؛ یک نفر باید دنباله شنل شما را بگیرد!»

پادشاه به تعدادی از افراد‌ خود دستور داد که پشت سر او حرکت کرده و دنباله شنلش را بگیرند. البته همانطور که میدانیم چیزی به غیر از هوا در دست آنها نبود.

رژه آغاز شد و تمام مردم برای دیدن لباس جدید پادشاه به خیابان آمده و عده ای نیز از پشت پنجره خانه هایشان به تماشا نشسته بودند. با اینکه چیزی برای تماشا کردن وجود نداشت، اما مردم نمیخواستند به نادانی و نالایقی خود اقرار کنند و به همین دلیل، همه آنها از لباس شگفت انگیز پادشاه تعریف و تمجید میکردند.

سرانجام، دختر بچه ای که پادشاه را دیده بود و نمیفهمید که مردم درباره چه چیزی صحبت میکنند، به حرف آمد: «اما اون که لخته! پادشاه لخته!»

کلماتی که از دهان این دختر بچه خارج شده بود، مثل یک بیماری مسری در همه جا پراکنده شد و همه مردم درباره برهنگی پادشاه صحبت میکردند.

صدای خنده مردم بلند شده بود و علناً پادشاه را مسخره میکردند.

پادشاه با خود فکر میکرد: «مایه تعجب است؛ پس همه مردم این شهر نادان هستند. اهمیتی ندارد؛ من فوق العاده به نظر میرسم.»

پس از مراسم رژه، پادشاه به قصر برگشت تا دو خیاط را به مقام شوالیه برساند، اما هرچه گشت آن‌ دو را پیدا نکرد.

با خود فکر کرد: «یعنی کجا رفته اند؟»

دو برادر به محض شروع شدن مراسم تمام پارچه های ابریشمی و طلایی را برداشته و سپس دود شده و به هوا رفته بودند.

پادشاه، برهنه در وسط قصر‌ ایستاد؛ او هرگز تا این حد احساس حماقت نکرده بود.